آیین نامه آموزش ایمنی کارفرمایان، کارگران و کارآموزان
مصوب 1389,03,05
هدف:
آموزش ایمنی به عنوان فراگردی است که طی آن مجموعه ای از دانش های مرتبط و منظم همراه با عادات و مهارتهای حاصل از آن به فراگیر انتقال یافته و به همین سبب امروزه عدم توجه به آن عدم آگاهی از خطرات محیط کار را به طور حتمی و قطعی فراهم می آورد.در همین راستا این آیین نامه به منظور ارتقاء فرهنگ عمومی ایمنی مشمولین آن، ایمن سازی محیط کار، ارتقاء بهره وری، کاهش حوادث ناشی از کار و در نهایت صیانت از نیروی کار و منابع مادی کشور به استناد مواد 85، 91، 193و 196 قانون کار جمهوری اسلامی ایران تدوین گردیده است.
دامنه شمول
مفاد این آیین نامه برای کلیه کارفرمایان، کارگران و کارآموزان کارگاههای مشمول قانون کار و کارگاههای خانوادگی لازم الرعایه می باشد.
فصل اول : تعاریف
ایمنی:
میزان یا درجه فرار از خطر را ایمنی گویند.
خطر:
به شرایطی اطلاق می شود که دارای پتانسیل رساندن آسیب و صدمه به کارکنان، خسارات به وسایل، تجهیزات، ساختمان ها و از بین بردن مواد یا کاهش قدرت کارائی در اجرای یک عمل از قبل تعیین شده باشد.
حادثه:
واقعه برنامه ریزی نشده و بعضأ صدمه آفرین یا خسارت رسان که انجام، پیشرفت یا ادامه طبیعی یک فعالیت یا کار را مختل می سازد و همواره در اثر یک عمل یا کار ناایمن یا شرایط ناایمن و یا ترکیبی از آن دو به وقوع می پیوندد.
صاحب کار:
شخصی است حقیقی یا حقوقی که مالک یا قائم مقام قانونی مالک کارگاه بوده و انجام یک یا چند نوع از عملیات یا فعالیت کارگاه را به یک یا چند پیمانکار محول می نماید و یا خود راسأ یک یا چند کارگر را در کارگاه متعلق به خود بر طبق مقررات قانون کار به کار می گمارد که در حالت دوم کارفرما محسوب می گردد.
مرجع ذیصلاح:
در این آیین نامه مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت و بهداشت کار ستادی وزارت کار و امور اجتماعی، توابع و یا اشخاص (اعم از حقیقی یا حقوقی) مورد تأئید مرکز ستادی می باشد.
ماده 1– کارفرما یا نماینده قانونی وی مکلف است پیش از راه اندازی کارگاه دوره های آموزش عمومی ایمنی متناسب با نوع کار را بگذارند.
ماده 2– در مورد کارگاه هایی که قبل از تصویب این آیین نامه راه اندازی شده اند، کارگران و کارآموزان شاغل می بایست دوره های آموزش ایمنی را طی نموده و گواهینامه مربوطه را اخذ نمایند.
ماده 3– در مورد کارگاه هایی که قبل از تصویب این آیین نامه راه اندازی شده اند، کارفرمایان مکلفند دوره های آموزش عمومی ایمنی را طی نمایند.
ماده 4– در مواردی که کار از طریق پیمانکاری انجام می گیرد، کارفرما و یا صاحب کار مکلف است قبل از انعقاد قرارداد از پیمانکاران و کارگران تحت پوشش آنها، مستندات آموزش ایمنی را اخذ نماید.
ماده 5– کارفرما مکلف است پیش از بکارگماردن کارگران و کارآموزان نسبت به ارایه آموزش های ایمنی متناسب با نوع کار به آنان از طریق مراجع ذیصلاح اقدام نماید.
ماده 6– کارفرما مکلف است با تایید مراجع ذیصلاح آموزش های ایمنی متناسب با نوع کار به کارگران شاغل و کارآموزان خود ارائه نماید.
ماده 7– در کارگاه هایی که مشمول طرح طبقه بندی مشاغل می باشند، گذراندن دوره های آموزش ایمنی منطبق با این آیین نامه می بایستی در شناسنامه شغلی کارگران مربوطه لحاظ گردد.
ماده 8– طی دوره های آموزشی مرتبط با ایمنی باید به عنوان یکی از ضروریات انتخاب و معرفی کارفرمایان و کارآفرینان و کارگران نمونه منظور گردد.
ماده 9– دستورالعمل اجرایی این آیین نامه که سطح بندی آموزش و همچنین اولویت بندی گروه هدف را نیز شامل می شود، توسط کمیته ای متشکل از اعضای ذیل تدوین خواهد شد:
رئیس مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت و بهداشت کار
معاون آموزشی مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت و بهداشت کار به عنوان دبیر کمیته مدیر کل بازرسی کل یا نماینده تام الاختیار وی
یک نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه
یک نفر نماینده از انجمن صنفی مسئولین ایمنیچ
یک نفر از مشاوران حفاظت فنی و خدمات ایمنی
یک نفر نماینده کارفرمایان
یک نفر نماینده نماینده کارگران
یک نفر بازرس کار از ادارات کل کار و امور اجتماعی استانها به انتخاب مدیر کل بازرسی کار
ماده 10– کلیه دوره های آموزش ایمنی در سراسر کشور از طریق مراجع ذیصلاح انجام خواهد گرفت.
ماده 11– ادارات کل کار و امور اجتماعی استانها مکلفند به موجب بند ج ماده 96 قانون کار از طریق بازرسان کار، نظارت های لازم را اعمال نمایند.
ماده 12– چگونگی اجرای دوره های آموزشی بر عهده مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت و بهداشت کار ستادی است.
این آیین نامه مشتمل بر 12 ماده و به استناد مواد 85، 91، 193 و 196 قانون کار جمهوری اسلامی ایران در جلسه مورخ 3 /12 /1388 شورای عالی حفاظت فنی تدوین و در تاریخ 5 /3 /1389 به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی رسیده است.
منبع سایت صلح
ثبت دیدگاه