به گزارش حقوق 24: حق مالکیت، یکی از جامع‌ترین حقوق مالی، به دارنده آن اجازه می‌دهد که به هر نحوی از دارایی خود استفاده کند که بخواهد.
اختلافات بزرگی بین حق مالکیت، حق انتفاع، و مالکیت منفعت وجود دارد. با این حال، این دو حق را به عنوان هم‌نوعان نباید در نظر گرفته شوند، زیرا در اصطلاحات و مفاهیم حقوقی واقعی، تمایزهای مهمی وجود دارند.
حق مالکیت به دو شکل مختلف تقسیم می‌شود: 1- مالکیت مستقیم (بر روی عینی دارایی) 2- مالکیت غیرمستقیم (بر روی منافع و اجزاء دیگر)
حق انتفاع، به اشخاص حق دسترسی و استفاده از منافع مالی دیگری را می‌دهد، حتی اگر این منافع متعلق به شخص دیگری باشد.
در مالکیت منفعت، دو نوع مالکی وجود دارد: یکی مالک عینی که دارایی را مالکیت مستقیم دارد و دیگری مالک منفعت که تنها حق انتفاع را دارد. اما در حق انتفاع، تنها یک نفر حق انتفاع را دارد که در واقع همان مالک عینی است.
منفعت، تنها به دارنده حق انتفاع اجازه می‌دهد که به مدت زمان معینی از منافع مالی دارایی استفاده کند که به وی تعلق دارد.
در حالی که در مالکیت منفعت، لحظه به لحظه منافع در دارایی ظاهر می‌شوند، در حق انتفاع، منفعت به مالک عینی تعلق دارد و در دارایی او به وجود می‌آید. صاحب حق تنها می‌تواند از این منفعت بهره‌برداری کند (طبق ماده ۴۰ قانون مدنی).
به عنوان مثال در مورد اجاره، مستاجر در اثر توافق حق انتفاع از دارنده حق مالک منفعت را می‌پذیرد، و طبق قواعد حقوقی می‌تواند این حق را به دیگری واگذار کند.
اما در مورد حق سکونت، حامل حق مالک منفعت نیست، این بدان معناست که او حق تصرف مستقیم را در دارایی ندارد. از اینرو، اجاره دارایی که مشمول حق انتفاع است، توسط دارنده حق مالک منفعت نیز ممکن نیست، مگر آنکه مقصود اجاره دارایی اصلی باشد.
به عبارت دیگر، حق مالکیت منفعت حقی است که به طور کامل مالکیت را ایجاد می‌کند و تمامی مزایای مالکیت را شامل می‌شود، در حالی که حق انتفاع به اندازه کافی کامل نیست و صاحب آن تنها می‌تواند از منافع و استفاده‌های مشخصی استفاده کند.
فرض کنید یک باغ برای دوره‌ای به مدت دو سال اجاره داده شود. در این مدت، مستاجر حامل حق مالک منفعت باغ خواهد بود، و تمام میوه‌ها و محصولات در دارایی او به وجود خواهند آمد. از اینرو، در زمان پایان دوره اجاره، میوه‌های باقی‌مانده درختان به او تعلق دارد و می‌تواند آن‌ها را برداشت کند.
اما اگر حق انتفاع باغ به مدت دو سال به مستاجر واگذار شده بود، زیرا مستاجر حامل حق مالک منفعت نیست، میوه‌ها در دارایی به وجود نمی‌آمدند و به دارنده حقی که حق مالکیت عینی دارد، تعلق داشتند.
ثبت دیدگاه