به گزارش حقوق 24: اعلام عدم رضایت کارفرما از استعفای کارگر، به همراه ممانعت از ورود او به محیط کار، جزء دلایلی است که منجر به صدور حکم اخراج از طرف کارفرما می‌شود. در شرایطی که اخراج بدون دلیل مشروع اتفاق افتاده و بازگشت به کار توسط هیأت حل اختلاف تأیید شده باشد، کارگر می‌تواند با اعلام عدم تمایل به ادامه کار، از مزایای تبصره ماده 165 (مزایا بر اساس سابقه خدمت تا 45 روز در سال) بهره‌مند گردد.
در قراردادهای دائمی، اخراج کارگر بدون تأیید مراجع حل اختلاف امکان‌پذیر نمی‌باشد، اگرچه دوره‌ای آزمایشی تعیین شده باشد.
اخراج دائمی کارگر با اجازه شورای اسلامی کار و در صورت ارتکاب قصور و تقصیر امکان‌پذیر است. هرچند تشخیص این مسئله توسط کارفرما ممکن است تأثیرات شخصی و غیراصولی داشته باشد. برای اخراج کارگران نامطلوب، تشکیل یک کمیته انضباط کاری، تشکیل پرونده برای تمامی کارگران و ارجاع تخلفات به این کمیته انجام می‌شود. به هر حال، در مواردی که اشتباه و خطا وارد شود، می‌توان با ارجاع به کمیته انضباطی و از طریق فعالیت‌های نصیحتی و فرهنگی، بهبود نظم و انضباط را ترجیح داد.
اگر کارگر تهدید به خرابکاری یا قصور در کار کند، تا زمانی که جرمی رخ نداده باشد، اخراج از محدوده قانونی خارج می‌شود؛ زیرا تهدید به تنهایی کافی برای این اقدام نمی‌باشد. مگر آنکه کارفرما توانایی اثبات تهدید را داشته باشد. در شرایطی که شواهد کافی (شامل شهادت کارگران یا ضبط تهدیدات توسط وسایل ضبط صوتی) موجود باشد، تصمیم به اخراج از طریق کمیته انضباط کاری یا مراجع حل اختلاف قابل اتخاذ است.
اگر اخراج کارمندان به دلیل تعطیلی شرکت یا کارگاه صورت گیرد و مراجع حل اختلاف قضاوت کنند که امکان بازگشایی کارگاه وجود ندارد، اخراج به عنوان تصمیم موجه در نظر گرفته می‌شود و کارگر می‌تواند حقوق مقرر در ماده 165 قانون را دریافت نماید.
ثبت دیدگاه