به گزارش حقوق 24: آپارتمان‌ها به عنوان یکی از انواع املاک مسکونی، ویژگی‌های خاصی دارند که آنها را از دیگر املاک متمایز می‌کند. این ویژگی‌ها به مالکیت قسمت‌های اختصاصی و مشترک آپارتمان برمی‌گردد. از یک سو، قوانین مالکیت مشترک برای قسمت‌های مشترک آپارتمان اعمال می‌شوند و از سوی دیگر، مالکیت قسمت‌های اختصاصی به مالکان معین تعلق دارد. در اینجا به بررسی این تفاوت‌ها و ارتباط بین آنها می‌پردازیم.
بخش‌های مشترک: تعریف و اهمیت
قسمت‌های مشترک یک ساختمان شامل زمین و اسکلت ساختمان و تأسیساتی همچون چاه آب و پمپ، منبع‌آب، مرکز حرارت و تهویه، کنتورها، تلفن مرکزی، انبار عمومی ساختمان، اتاق سرایدار، دستگاه آسانسور و مکان آن، چاه‌های فاضلاب، لوله‌های فاضلاب، آب، برق، تلفن، حرارت مرکزی، تهویه مطبوع، گاز، نفت، هواکش‌ها، لوله‌های بخاری، گذرگاه‌های زباله و محل جمع‌آوری آن را شامل می‌شود. این بخش‌ها جزو قسمت‌های مشترک ساختمان به شمار می‌آیند.
یکپارچگی مالکیت
حقوق مالکان در قسمت‌های اختصاصی و مشترک آپارتمان به یکدیگر متصل و یکپارچه است. این به این معناست که اگر یک مالک قسمت اختصاصی خود را انتقال دهد، حقوق و مالکیت او در قسمت مشترک نیز به فرد جدیدی که قسمت اختصاصی را خریداری می‌کند، منتقل می‌شود. این مسئله باعث می‌شود که هیچ مالکی نتواند مالکیت خود را در راهروها یا انباری به طور جداگانه به دیگری انتقال دهد. مالکیت بخش‌های اختصاصی و عمومی به یکدیگر پیوند خورده و تجزیه‌پذیر نیستند.
مشکلات مربوط به پارکینگ
یکی از مسائل معمول در آپارتمان‌ها، مسئله پارکینگ است. آپارتمان‌های دارای صورت مجلس تفکیکی، از نظر پارکینگ، سهم مشخصی دارند که توسط کارشناس ثبت مشخص می‌شود. این پارکینگ به مالک جدید منتقل می‌شود در صورت انتقال به صورت قانونی. اما مسائل پیچیده‌تر در آپارتمان‌هایی پیش می‌آید که استفاده از پارکینگ به صورت مشترک انجام می‌شود و توافقی بین مالکان حاضر در مورد حق بهره‌وری از پارکینگ به وجود آمده است.
مبنای حق بهره‌وری از پارکینگ
قانون تملک آپارتمان‌ها و آیین‌نامه اجرایی آن تقسیم قسمت‌های مشترک ساختمان را امکان‌پذیر نمی‌سازند. اما بر اساس ماده ۴ قانون مزبور، اگر مالکان ترتیب دیگری را برای تقسیم حقوق و تعهدات پیش‌بینی کنند، این تقسیم منافع می‌تواند به مبنای حق بهره‌وری از پارکینگ تبدیل شود. این توافق می‌تواند مبنای حق بهره وری در قالب توافق می‌شود، با این وجود باید موارد زیر مدنظر قرار گیرند:
- این توافق، مالکیت انحصاری ایجاد نمی‌کند: توافق مشخص کننده حقوق و تعهدات مالکان در ارتباط با پارکینگ است، اما هنوز مالکیت انحصاری را ایجاد نمی‌کند. دیگر مالکان می‌توانند از این پارکینگ استفاده کنند و توافق ممکن است در آینده تغییر کند.
- تعیین مدت معین: توافق باید مدت زمان مشخصی را برای اجرا در نظر بگیرد. این مدت می‌تواند در قرارداد مشخص شود تا از طریق آن تعهدات به مدت معینی اجرا شوند. این امر از اجتناب از تعارض در صورت انتقال به مالک جدید جلوگیری می‌کند.
- عدم تعارض در انتقال به مالک جدید: توافق باید به گونه‌ای باشد که در صورت انتقال به مالک جدید، حقوق و منافع منتقل‌الیه نیز در تعارض باشند. این از ایجاد مشکلات برای مالکان جدید جلوگیری می‌کند.
نکته نهایی
در کل، مالکیت اختصاصی و مشترک در آپارتمان‌ها دارای ویژگی‌ها و تعهدات خاصی است که باید به دقت رعایت شوند. این تفاوت‌ها و ارتباط‌ها بین مالکیت مشترک و اختصاصی می‌توانند به مشکلاتی منجر شوند، به ویژه در مواردی که توافقات میان مالکان وجود دارد. به عنوان مالک یا خریدار آپارتمان، مهم است که حقوق و تعهدات خود را به دقت مطالعه کرده و همچنین توافقات مشترک را با سایر مالکان به شفافیت و دقت تعیین کنید تا مشکلات در آینده ایجاد نشود.
ثبت دیدگاه