به گزارش حقوق24: باید در نظر داشت که حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش از لحاظ حقوقی دو مفهوم جداگانه هستند، اگرچه گاهی اوقات به اشتباه با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. حکم طلاق یک دستور قانونی از دادگاه است که به منظور جدا شدن و ازدواج زوجین استفاده می‌شود. در عوض، گواهی عدم امکان سازش به معنای این است که در مواردی مانند طلاق توافقی، زوجین قادر به توافق نیستند و دادگاه به تصویب این وضعیت می‌پردازد و اجرای طلاق را تایید می‌کند. بنابراین، اگر زوج یا زوجین تصمیم به جدایی دارند و از دادگاه تقاضای صدور حکم طلاق می‌کنند، این دعوا باید تقدیم دادگاه شود و مورد بررسی قرار گیرد.
مثال
در مواردی مثل طلاق به درخواست یکی از زوجین به علت عدم تحقق شروط ضمن عقد نکاح دادگاه باید حقانیت ادعاها را بررسی کند. زیرا باید بتواند بر اساس آن حکم به زوجه حق حضور در دفترثبت ازدواج و اجرای صیغه طلاق تعلیقی صادر کند یا در صورتی که زوج امتناع کند، نماینده دولتی را برای اجرای طلاق معرفی کند. اما وقتی تنها تایید امری می‌شود (و دعوا علیه دیگری ایجاد نمی‌شود)، تنها باید به دادگاه درخواست داد.
تفاوت طلاق و گواهی عدم امکان سازش
- در مورد طلاق توافقی، دادگاه به طور مستقیم در مسائل ماهیتی دخالت نمی‌کند. ابتدا، پرونده به شورای حل اختلاف برای مصالحه و توافق ارجاع می شود. اگر توافق صورت گیرد، نتیجه به دادگاه منعکس می‌شود و در غیر اینصورت، پرونده به یکی از شعب دادگاه خانواده ارجاع می‌شود. و دادگاه با تعیین وقت رسیدگی قبلی و با توجه به توافقنامه کتبی طرفین در مورد مهریه، نفقه، حضانت فرزندان مشترک و جهیزیه، گواهی عدم امکان سازش را صادر می‌کند.
- یکی از تفاوت های بین گواهی عدم امکان سازش و حکم طلاق در مدت اعتبار آن‌ها است. گواهی عدم امکان سازش تا سه ماه از تاریخ ابلاغ اعتبار دارد. به عبارت دیگر، اگر زوجین تصمیم به ادامه زندگی مشترک بگیرند و گواهی را به دفاتر ثبت ازدواج و طلاق ندهند، اعتبار گواهی ساقط خواهد شد. در مقابل، حکم طلاق دارای مدت اعتبار شش ماه از تاریخ ابلاغ رای نهایی است.
- همچنین باید توجه داشت که گواهی عدم امکان سازش در واقع تأیید تصمیم زوجین به طلاق است و اجرای طلاق به تأیید دادگاه می‌رسد. اما حکم طلاق به عنوان یک دستور از طرف دادگاه صادر می‌شود که به زوجین دستور جدایی داده و اجرای طلاق را الزامی می‌کند.
- در مواردی که زوج یا زوجین به طلاق توافقی دست پیدا کرده‌اند، رویه دادگاه‌های خانواده از ارجاع پرونده به شورای حل اختلاف آغاز می‌شود. در صورتی که توافق صورت گیرد، نتیجه به دادگاه منعکس می‌شود. در غیر این صورت، پرونده به یکی از شعب دادگاه خانواده ارجاع داده می‌شود و دادگاه، گواهی عدم امکان سازش را صادر می‌کند.
- در مورد طلاق توافقی، دادگاه تا حد زیادی در مسائل ماهیتی دخالت نمی‌کند و تمرکز بیشتر بر تایید تصمیم زوجین به طلاق است. اما در حکم طلاق، دادگاه با دقت به بررسی تمام جوانب موضوع و ماهیت دعوا می‌پردازد و در نهایت حکم را صادر می‌کند.
نتیجه گیری
در نگاه کلی، حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش از لحاظ حقوقی دو مفهوم متفاوت هستند. به طور کلی، در صدور گواهی عدم امکان سازش، دادگاه تایید کننده تصمیم زوجین به طلاق است. این دادگاه دخالتی در ماهیت دعوا ندارد، در حالی که حکم طلاق با توجه به تحقیقات و بررسی‌های دقیق دادگاه به عنوان یک دستور قانونی صادر می‌شود.
